ENVER ERCAN

Nâzım Hikmet’in önemli bir özelliği de şudur, bütün iyi ve büyük şairlerde de öyledir, okuduğunuz zaman “Bunu ben de yazarım.” diyeceksiniz, ama yazamayacaksınız. O kıvamda şiirler yazmak, gündelik konuşma diliyle yazmak önemli, ama sıradan olmamak kaydıyla. […] Bence Nâzım Hikmet büyük şairdir. Büyük şair şudur: Büyük temalarla yazar; özgürlük, barış… Benim şiirimde o yoktur. O nedenle ben iyi şair olmaya çalıştım. Büyük şair, başka bir şey. Nâzım Hikmet, Victor Hugo, Baudelaire… Bunlar büyük şair. Bir de iyi şairler var. Mesela Türk şiirinde, Edip Cansever, Cemal Süreya… Bir de kendi şiirime baktığım zaman, buradan şunu söyleyebilirim: Biz Nâzım Hikmet kadar İkinci Yeni şairlerinden de etkilendik. Biraz da ’80 darbesinin siyasi ortamının verdiği bir geri çekilmeyle olabilir. Daha kapalı bir şiir, daha siyasetten uzak bir şiir, ama hiçbir zaman apolitik değil, değerlendirilirken öyle söyleniyor, öyle değil. Ben toplumcu ve devrimci şiirin en fiyakalılarını Cemal Süreya’nın, Turgut Uyar’ın yazdığını düşünürüm. Nâzım Hikmet hariç tabii. Bu “Nâzım Hikmet hariç tabii” de şudur: Büyük sol gazeteler bile adını anamazken Nâzım Hikmet’in, doğum yıldönümünde Güneş gazetesinde iki sayfa karşılıklı Nâzım Hikmet dosyası yaptım ve başlık da şuydu: “Nâzım Hikmet Hariç Tabii”. Yurtdışına gittiğim zaman soruyorlar: “En büyük şairleriniz kim? Nâzım Hikmet hariç tabii.”