HİLMİ YAVUZ

1955’te üniversiteye girinceye kadar Nâzım Hikmet’in sadece adını duymuştum, hiçbir şiirini okumamıştım ve Nâzım’la ilgili hemen hemen hiçbir şey bilmiyordum. Bir tek tabii yurt dışına kaçmış olduğunu, o kadar. […] 1955 ya da 56 yılında olmalı, Oğuz Arıkanlı diye bir arkadaşımız bana Nâzım Hikmet’in şiirlerini okuyup okumadığımı sordu. Ben de “Maalesef bilmiyorum, yani hiçbir şeyini okumadım, ama okumanın da sakıncalı olduğunu düşünüyorum.” dedim. İşte 17-18 yaşındayım. Dedi ki “Bende Simavne Kadısı Oğlu Şeyh Bedrettin Destanı’nın kopya edilmiş, karbon kağıdıyla çoğaltılmış bir nüshası var. Onu okumak ister misin?”. Ben de “Evet ama yani bunun sakıncaları olmasın?” dedim. Çünkü adam lanetlenmiş bir adam. Dedi ki “Şöyle yapalım: Belli bir saat saptayalım, sen Sultanahmet tramvay durağında beni bekle. Ben Eminönü’nden ya da Sirkeci’den, Edirnekapı-Bahçekapı tramvayına bineceğim. Sultanahmet’e geldiğimde sahanlıkta seni bekliyor olacağım. Sen tramvaya biner binmez ben ineceğim, ama orada da sahanlıkta direksiyonun falan olduğu yere bırakacağım o zarfı. Sen al ve hemen in”. Böyle bir senaryo. Korka korka, açıkça itiraf etmeliyim, korka korka ben o zarfı, işte Oğuz geldi, bıraktı, aldım. Doğruca eve gittim. Zarfın içinden, hiç unutmuyorum, kırmızı pelur kağıdına yazılmış, ama kaçıncı karbon kopya olduğu kesinlikle anlaşılmayan, son derece silik bir Şeyh Bedrettin Destanı [çıktı karşıma]. İlk okuduğum Nâzım Hikmet şiiri Simavne Kadısı Oğlu Şeyh Bedrettin Destanı’dır ve böyle okunmuştur.